Nummus

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Tubulo putas dicere? Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Duo Reges: constructio interrete. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sed dum efficere vultis beatum sapientem, cum maximas animo voluptates percipiat omnibusque partibus maiores quam corpore, quid occurrat non videtis. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Sedulo, inquam, faciam. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quae sequuntur igitur? Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Quis est tam dissimile homini. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.

Vide, quaeso, rectumne sit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Primum divisit ineleganter; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nulla erit controversia. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur.

Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Odium autem et invidiam facile vitabis. Quare attende, quaeso. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sed nimis multa. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;