Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Recte, inquit, intellegis. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Duo Reges: constructio interrete. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.
Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Hoc tu nunc in illo probas. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Ubi ut eam caperet aut quando? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quae duo sunt, unum facit.
Sed ad bona praeterita redeamus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Haeret in salebra. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
Sumenda potius quam expetenda. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
