Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Iam contemni non poteris. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Recte, inquit, intellegis. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sed fortuna fortis; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Si enim ad populum me vocas, eum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Graccho, eius fere, aequalí? Sint modo partes vitae beatae. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Duo Reges: constructio interrete. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Itaque contra est, ac dicitis; Que Manilium, ab iisque M.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Cur post Tarentum ad Archytam? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Ac tamen hic mallet non dolere. Quis istud, quaeso, nesciebat? Avaritiamne minuis?

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Disserendi artem nullam habuit. Pauca mutat vel plura sane; Non est igitur voluptas bonum. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed tamen intellego quid velit.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Quo tandem modo? Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo modo autem philosophus loquitur? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quippe: habes enim a rhetoribus; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Duo Reges: constructio interrete. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Non semper, inquam;

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hunc vos beatum; Nunc vides, quid faciat. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. At iam decimum annum in spelunca iacet. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Istic sum, inquit. Tria genera bonorum;

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed videbimus.

Tu quidem reddes; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Certe non potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ea possunt paria non esse. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Etiam beatissimum?

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Laboro autem non sine causa; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Scaevolam M. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Ille incendat?

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quid, quod res alia tota est? Sed haec nihil sane ad rem; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Si longus, levis; Hic ambiguo ludimur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quare conare, quaeso. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Si enim ad populum me vocas, eum. Urgent tamen et nihil remittunt.

Ad eos igitur converte te, quaeso. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Si longus, levis; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Suo genere perveniant ad extremum; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Sed nimis multa. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Primum divisit ineleganter; Comprehensum, quod cognitum non habet? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Si quae forte-possumus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.