Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Urgent tamen et nihil remittunt. Sin autem voluptatem putat adiungendam eam, quae sit in motu-sic enim appellat hanc dulcem: in motu, illam nihil dolentis in stabilitate-, quid tendit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Duo Reges: constructio interrete. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Mihi enim satis est, ipsis non satis. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Reguli reiciendam; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Graccho, eius fere, aequalí? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Reliqui sibi constiterunt, ut extrema cum initiis convenirent, ut Aristippo voluptas, Hieronymo doloris vacuitas, Carneadi frui principiis naturalibus esset extremum. Ergo in bestiis erunt secreta e voluptate humanarum quaedam simulacra virtutum, in ipsis hominibus virtus nisi voluptatis causa nulla erit? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Bonum liberi: misera orbitas. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Odium autem et invidiam facile vitabis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Hoc non est positum in nostra actione. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed haec in pueris;

Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Quis enim redargueret? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Sed plane dicit quod intellegit. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Falli igitur possumus. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Sed ego in hoc resisto; Sed quae tandem ista ratio est? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Eaedem res maneant alio modo.

Non est igitur voluptas bonum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Si quae forte-possumus. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Quae sequuntur igitur? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Duo Reges: constructio interrete. Quod totum contra est. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Duo Reges: constructio interrete. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Itaque contra est, ac dicitis; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nihil illinc huc pervenit.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Ut id aliis narrare gestiant? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Praeclare hoc quidem. Sed haec omittamus;

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. At iam decimum annum in spelunca iacet. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Restatis igitur vos; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Nos commodius agimus. Cui Tubuli nomen odio non est? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ecce aliud simile dissimile. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae contraria sunt his, malane? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Hic ambiguo ludimur. At certe gravius.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duo Reges: constructio interrete.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Itaque contra est, ac dicitis; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne, ut haec concinant? Proclivi currit oratio. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Comprehensum, quod cognitum non habet? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Facillimum id quidem est, inquam. Hos contra singulos dici est melius. Sed residamus, inquit, si placet. An hoc usque quaque, aliter in vita? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quis est tam dissimile homini. Sed quae tandem ista ratio est? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nam quid possumus facere melius?

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Et quidem, inquit, vehementer errat; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Paria sunt igitur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Hoc non est positum in nostra actione. Disserendi artem nullam habuit.

At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Immo alio genere; Non est igitur voluptas bonum. Sed quot homines, tot sententiae; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Duo enim genera quae erant, fecit tria.