Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Cui vero in voluptate summum bonum est, huic omnia sensu, non ratione sunt iudicanda, eaque dicenda optima, quae sint suavissima. Duo Reges: constructio interrete. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. At enim iam dicitis virtutem non posse constitui, si ea, quae extra virtutem sint, ad beate vivendum pertineant. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Hunc vos beatum; Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Suo genere perveniant ad extremum; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Nam ante Aristippus, et ille melius. Prioris generis est docilitas, memoria; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Respondeat totidem verbis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cur iustitia laudatur? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Tria genera bonorum; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Non potes, nisi retexueris illa.